Παραμυθένιο ...βιβλιοβιβλίο

"…Το βιβλίο των χαμένων πραγμάτων" (εκδ. BELL) του John Connolly είναι ένα παραμύθι που απευθύνεται σε ενήλικες, αν κι εγώ θαρρώ πως κάλλιστα θα μπορούσε να διαβαστεί και από έναν έφηβο άνω των 15 ετών. Ειδικά από έναν έφηβο που δεν συμπαθεί καθόλου, σχεδόν μισεί, τον μικρότερο αδερφό του…
Ο ήρωας και ο αφηγητής της ιστορίας είναι ένα παιδί που αγαπά, βεβαίως βεβαίως, τα βιβλία. Με τις ώρες χάνεται στις σελίδες του, μα ακόμη κι όταν δεν τα διαβάζει νιώθει ότι εκείνα του μιλούν. Εκεί που κάθονται ήσυχα στο ράφι, αρχίζουν να ψιθυρίζουν και να ακούγονται πιο δυνατά κι από τους ψιθύρους του μυαλού του.
Μάλλον είναι γιατί οι ιστορίες τους χρειάζονται να διαβαστούν κι ο Ντέιβιντ το γνωρίζει αυτό. Εξάλλου τα βιβλία τον βοηθούν να ξεφύγει από την πραγματικότητα, πάντα η πραγματικότητα περιλαμβάνει και λύπες. Πριν προλάβει να συνειδητοποιήσει τον θάνατο της μητέρας του, παρόλο που εκείνος έκανε ότι μπορούσε για να μην πεθάνει (π.χ. ακουμπούσε το πόμολο της πόρτας μόνο με το αριστερό χέρι και συγκεκριμένες φορές την ημέρα) ο πατέρας του είχε παντρευτεί μια άλλη γυναίκα και σύντομα είχε αποκτήσει και έναν αδερφό. Μισούσε τη νέα του μητέρα αλλά και το νέο του αδερφό, μα και τον πατέρα του που μπόρεσε να ξεχάσει τόσο εύκολα. Ακόμη κι όταν μετακόμισαν σε ένα νέο σπίτι κι είχε ένα υπέροχο δωμάτιο γεμάτο βιβλία, ακόμη και τότε τους μισούσε. Και περισσότερο μισούσε το νέο αδερφάκι του.

Μετά τα πράγματα περιπλέκονται, καθώς ο Ντέιβιντ με έναν μαγικό τρόπο επισκέπτεται έναν διαφορετικό κόσμο που όλες οι ιστορίες για ιππότες, βασιλιάδες, πριγκίπισσες, νάνους που είχε διαβάσει, ζωντανεύουν, αλλά μαζί με αυτές ζωντανεύουν κι όλα εκείνα που φοβάται, λυκάνθρωποι, καμπούρηδες ως άλλοι μπαμπούλες, θάνατοι, είναι όλα εκεί. Ο Ντέιβιντ όμως θα καταφέρει να νικήσει όλους τους φόβους του και να συνειδητοποιήσει πως όσους μισεί είναι όσοι θα έπρεπε να αγαπά.
Κι επέστρεψε στον κόσμο του, σαφώς πιο σοφός, όπως πιο σοφός γίνεσαι και μετά την ανάγνωση πολλών βιβλίων με ιστορίες.
Μα ακόμη κι όταν μεγάλωσε αρκετά, τόσο που πια η όρασή του δεν του επέτρεπε να διαβάζει, ήξερε τη δύναμη των βιβλίων και των ιστοριών τους και τη υπενθύμιζε σε όλα τα παιδιά που τον επισκέπτονταν:
"Τους μιλούσε για ιστορίες και για βιβλία, και τους εξηγούσε ότι οι ιστορίες θέλουν να τις αφηγηθεί κάποιος, και τα βιβλία θέλουν να διαβάζονται, και πως όλα όσα μπορεί να θέλουν να μάθουν για τη ζωή και τη χώρα ή για οποιαδήποτε άλλη χώρα ή βασίλειο μπορούσαν να φανταστούν, υπήρχαν στα βιβλία". 
 Παραμυθένιο βιβλίο φαντασίας ιδανικό για ενήλικες που παραμένουν παιδιά αλλά και για εφήβους που δεν πιστεύουν στη δύναμη των παραμυθιών.

 (ΠΗΓΗ: https://voltitses.blogspot.gr/ - Έγραψε: librarian )