Ένας 11χρονος Νεοζηλανδός

γράφει για την ελληνική μυθολογία

 ΠΗΓΗ: diastixo.gr 

Πόσοι μπορούν να υπερηφανευτούν ότι στα 11 χρόνια τους έχουν ήδη εκδώσει ένα βιβλίο και ετοιμάζουν το δεύτερο;
 Ο Ben Spies από το Καπίτι της Νέας Ζηλανδίας είναι ένας από αυτούς τους λίγους.
Ο 11χρονος Spies άρχισε να γράφει το βιβλίο «The Magic Pencil» σε ηλικία 9 ετών, και έναν χρόνο αργότερα το βιβλίο κυκλοφόρησε σε ψηφιακή μορφή μέσω της εταιρείας Spies Publishing, που συνέστησαν οι γονείς του ειδικά για τον σκοπό αυτό.
Όσο για το βιβλίο στο οποίο δουλεύει τώρα, αυτό θα καταπιάνεται με την ελληνική μυθολογία, με βάση την έρευνα που έχει κάνει σε όσα βιβλία έχει βρει για το θέμα αυτό.
«Φαίνεται ότι οι ελληνικοί μύθοι από την άποψη ενός 11χρονου θα είναι μια αστεία προοπτική. Γράφω λίγο κάθε μέρα, όταν πηγαίνω σπίτι, αλλά και στο σχολείο. Απλά λατρεύω να διαβάζω και μετά να αφήνω τη φαντασία μου ελεύθερη», δήλωσε στην ιστοσελίδα Stuff της Νέας Ζηλανδίας. 

Για τη μεταφορά:
http://booksyros.blogspot.gr/ 
Facebook: Λέσχη Ανάγνωσης Ερμούπολης

Το πιο μακρύ ταξίδι

Συγγραφέας: Μαίρη Μαγουλά 
Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 

Αθήνα, δεκαετία του 1950, στα δαιδαλώδη στενά της Πλάκας και των Αναφιώτικων, υπό τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, ξετυλίγονται οι ζωές µιας χούφτας κατοίκων:
 Του Ανέστη του αµαξά που µεγαλώνει µόνος τον εγγονό του Νικόλα και είναι προσκολληµένος στον ανεκπλήρωτο πόθο του για τη γυναίκα µε τη «µαρµάρινη οµορφιά».
Του ώριµου και γοητευτικού µεγαλοαστού Ανδρέα Δροσινού, που ανακαλύπτει τον εαυτό του µα και τον ίδιο τον προορισµό του σε µια απαγορευµένη ερωτική σχέση µε τη Μαρία, τη γυναίκα της διπλανής πόρτας.
 Της Κωνσταντινουπολίτισσας συγγραφέα Φιλαρέτης Αληθινού, που, σηµαδεµένη από ένα νεανικό πάθος, έχει αφιερωθεί στις φιλίες της και στις φιλολογικές συγκεντρώσεις στο νεοκλασικό αρχοντικό της.
Της έφηβης Μαργαρίτας, που βρίσκει τον πρίγκιπα των παραµυθιών στον µυστηριώδη επαίτη της γειτονιάς µε τα πράσινα µάτια και την ασηµένια ταυτότητα.
Υπό τους ήχους της λατέρνας που σκορπά τις µελαγχολικές µελωδίες της, νοσταλγοί κι ονειροπόλοι, τελευταίοι προσκυνητές µιας παλιάς πόλης που δεν υπάρχει πια και µιας εποχής που χάθηκε ανεπιστρεπτί, οι ήρωες του συγκινητικού αυτού µυθιστορήµατος συναντιούνται, ακουµπούν ο ένας στον άλλον και µε οδηγό το όνειρο κάνουν το πιο µακρύ ταξίδι τους στην αγάπη…

 «Δεν σε χόρτασα, αγάπη μου, δεν σε χόρτασα. Με ρώτησες μια μέρα ποιο ήταν το πιο μακρύ ταξίδι που είχα κάνει. Τότε, αν και δεν σου το είπα καθαρά, σκέφτηκα ότι το πιο μακρύ ταξίδι θα ήταν εκείνο, το τελευταίο, που κάνει κάθε θνητός ακολουθώντας τη μοίρα του. Όμως τώρα είμαι σίγουρος πως άλλη είναι η απάντηση. Το πιο μακρύ και όμορφο ταξίδι μου ήσουν εσύ. Ήταν αυτή η διαδρομή που έκανα μέχρι να σε συναντήσω, μέχρι να βυθιστώ στα μάτια σου κι από εκεί να φτάσω στην καρδιά σου και να γνωρίσω την αγάπη…» 

Διαβάστε ΕΔΩ ένα απόσπασμα του βιβλίου.

Από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ κυκλοφορεί επίσης το μυθιστόρημα της Μαίρης Μαγουλά "Κύματα του Βοσπόρου".

«Απαγορευμένη ανάγνωση»

Απόσπασμα» από το βιβλίο του Alberto Manguel, 
 Η ιστορία της ανάγνωσης
(Μετάφρ. Λύο Καλοβυρνάς,  Εκδ. «Νέα Σύνορα»)  

Βιβλία των οπαδών της αίρεσης του Αρείου στην πυρά
στη Νίκαια επί Κωνσταντίνου Α΄
(από χειρόγραφο του 9ου αι.)

 «Όπως γνωρίζουν καλά οι δικτάτορες όλων των αιώνων, είναι ευκολότερο να διαφεντεύεις ένα αγράμματο πλήθος· αφού η τέχνη της ανάγνωσης δεν μπορεί να χαθεί από τη στιγμή που θα αποκτηθεί, η αμέσως καλύτερη λύση είναι να περιοριστεί το πεδίο δράσης της. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, τα βιβλία είναι πάντα το μεγαλύτερο βάσανο των απανταχού δικτατοριών. 
Η απόλυτη εξουσία απαιτεί κάθε ανάγνωση να είναι επίσημη· αντί για ολόκληρες βιβλιοθήκες γεμάτες γνώμες θα πρέπει να αρκεί στον πολίτη ο λόγος του άρχοντα. Τα βιβλία, έγραψε ο Βολταίρος σε ένα σατιρικό φυλλάδιο επονομαζόμενο «Σχετικά με το Φριχτό Κίνδυνο της Ανάγνωσης», «διαλύουν την άγνοια, το φρουρό και θεματοφύλακα όλων των αστυνομευομένων κρατών». 

Η διαμάχη του Αγίου Δομένικου με τους Αβιγινούς (Καθαρούς): τα βιβλία και του μεν και των δε ρίχνονται στην πυρά αλλά μόνο των αιρετικών καίγονται. Λεπτομέρεια πίνακα του Pedro Berruguete  (c. 1450 – 1504)

Ως εκ τούτου, η λογοκρισία, οποιαδήποτε μορφή κι αν πάρει, είναι άμεση παραφυάδα κάθε εξουσίας, και η ιστορία της ανάγνωσης λαμπαδιάζει με μια ατελείωτη σειρά από φωτιές που άναψαν οι λογοκριτές, όπου και κάηκαν από αρχαίοι κύλινδροι παπύρου μέχρι τα βιβλία των δικών μας ημερών. 
Το 213 π.Χ. ο Κινέζος αυτοκράτορας Σι-Χουάνγ-τι προσπάθησε να βάλει τέλος στην ανάγνωση καίγοντας όλα τα βιβλία στην επικράτειά του. Το 168 π.Χ. η Ιουδαϊκή Βιβλιοθήκη της Ιερουσαλήμ καταστράφηκε επίτηδες κατά την εξέγερση των Μακκαβαίων. 

«Ο πατέρας του Άμλετ»

Το πρώτο θεατρικό έργο 
του Μάνου Ελευθερίου 

 Με τον σημαντικότερο ήρωα της παγκόσμιας δραματουργίας, τον Άμλετ, και τα διλήμματα του για την ζωή και τον θάνατο, αναμετράται στο πρώτο του θεατρικό έργο ο κορυφαίος ποιητής Μάνος Ελευθερίου.
Ένας ηθοποιός μόνος πάνω στη σκηνή. Ένας δραματικός μονόλογος.
«Ο Πατέρας του Άμλετ» ανεβαίνει στο θέατρο Θησείον στου Ψυρρή.
Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης ερμηνεύει και σκηνοθετεί ο Θοδωρής Γκόνης. Η παράσταση ανεβαίνει για 20 παραστάσεις, με έναρξη την 16η Οκτωβρίου.

 Ο συγγραφέας Μάνος Ελευθερίου σε ένα κείμενο του με αφορμή την παράσταση γράφει:

 «Μια πρώτη μορφή αυτού του κειμένου ενσωματώθηκε πριν από χρόνια σε κάποιο μυθιστόρημά μου. Ήταν ο μονόλογος ενός νέου συγγραφέα που βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση και αντιμετώπιζε το θάνατό του με το να σκέπτεται την υπόθεση μερικών έργων του. Τα σκεπτόταν και τα διόρθωνε στο μυαλό του δίνοντας διορία στην επιβίωσή του, περιμένοντας τη σωτηρία του, για να ξεχνά την οδυνηρή θέση όπου βρισκόταν. 
Αμέσως μετά την έκδοση του μυθιστορήματος απομόνωσα αυτό το εμβόλιμο κείμενο και άρχιζε η δική μου πια περιπέτεια σβήνοντας και συμπληρώνοντας με σκοπό να γίνει ένας θεατρικός μονόλογος. Το τί κατόρθωσα είναι άλλη υπόθεση και άλλος μονόλογος.

 
Φυσικά δεν είχα στο νου μου να “διορθώσω” το ποίημα του Θείου Ποιητή, όπως είναι πλέον της μόδας στα χρόνια μας. 
 Ένα μέρος από την υπόθεση μόνο έφερα στον τόπο μας -γιατί εδώ διαδραματίζεται- και μερικές λέξεις από τη σπουδαία μετάφραση, του Μιχ. Δαμηράλη, στην καθαρεύουσα του 19ου αιώνα.» 

Newsroom Αθήνα 9.84

"Τα σμυρνέικα τραγούδια..."

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΨΗΣ 
(1929- 13 Νοεμβρίου 2017)*


"Οι Ρωμιοί θα επιστρέψουν, το γράφει το Κοράνι..." προφητεύει ο ιμάμης της Προύσας πριν πέσει κάτω από το κουρμπάτσι του Κεμάλ.

Και πράγματι ένας Ρωμιός, ο Αλέξης, επιστρέφει κρυφά στην καμένη Σμύρνη αναζητώντας το νεανικό του έρωτα, τη Μιριάμ, η οποία, πιστεύοντας ότι την έχει απαρνηθεί, έχει τουρκέψει. Ανταμώνουν. Μα δε σμίγουν. O Καρίμ, ο οσμανλής άντρας της Μιριάμ, μη θέλοντας να σταθεί εμπόδιο στην ευτυχία τους, ρίχνεται στον γκρεμό.
Ο Αλέξης φεύγει κυνηγημένος για δεύτερη φορά και η Μιριάμ στήνει το δικό της μοναστήρι στην προμηθεϊκή γη της Καππαδοκίας. Ο μεγάλος διωγμός των χριστιανών της Ανατολίας, Ελλήνων και Αρμενίων, ξεσπάει και τότε εμφανίζεται ένας καινούριος κορυφαίος της ανθρώπινης τραγωδίας, ο νεαρός αξιωματικός του ιππικού Ισκεντέρ, γιος της Μιριάμ. Μέσα του έχει ξυπνήσει το ρωμέικο αίμα, μα δεν παύει να είναι και ένας πιστός οσμανλής, αφοσιωμένος στο καθήκον του.
Η τραγωδία κορυφώνεται στο ποτάμι του Έβρου, όταν Αλέξης και Ισκεντέρ σταυρώνουν τα ξίφη τους και σμίγουν το αίμα τους, καθώς σωριάζονται θανάσιμα τραυματισμένοι, ο ένας επάνω στον άλλον.
10 Νοεμβρίου 1938. Ανάκτορα Ντολμά Μπαχτσέ. Ο Κεμάλ Ατατούρκ, αφήνοντας μια τρομερή κραυγή από τον πόνο που του έσχιζε τα σωθικά, σωριάζεται νεκρός, νικημένος από την αρρώστια. Οι γιατροί τρέχουν και τον μεταφέρουν στον οντά του. Με δάκρυα στα μάτια ο καβάσης του μαζεύει από κάτω το βιβλίο που διάβαζε ο αρχηγός του.
Τίτλος του: "Το Αδικοχυμένο Αίμα δε Στεγνώνει Ποτέ".

*Ο Γιάννης Καψής, Σμυρνιός στην καταγωγή, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1929. Σπούδασε στην Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Για ένα μικρό διάστημα άσκησε τη δικηγορία, αλλά τελικά αφοσιώθηκε εξ ολοκλήρου στη δημοσιογραφία…

«Πόσο ακόμα θα ζήσεις, γιαγιά;»

'Αλκη Ζέη - Εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 

Μία «εξομολόγηση» από τη συγγραφέα με τα βιβλία της οποίας έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές παιδιών. 

Ο τίτλος του βιβλίου είναι δανεισμένος από μια ερώτηση της εγγονής της Άλκης Ζέη, μία ερώτηση αφοπλιστική που τα περισσότερα εγγόνια κάνουν στις γιαγιάδες τους.
 Μία «εξομολόγηση» από τη συγγραφέα με τα βιβλία της οποίας έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές παιδιών απαντά στην παραπάνω ερώτηση αφηγούμενη 20 ιστορίες μέσα από τις οποίες ουσιαστικά αυτοβιογραφείται.
 Η οικογένειά της, όσα έζησε με το σύζυγό της εξόριστη στη Γαλλία επί Χούντας, τα παιδιά της, τα εγγόνια της, η καθημερινότητά της. Και επιπλέον η συγγραφή…
 Και όλα αυτά σε πρώτο πρόσωπο, δοσμένα γλυκά και με χιούμορ...

 «- Σου έφερα την εφημερίδα. Ανοίγω τα μάτια. Με πήρε, φαίνεται, ο ύπνος κάτω από τη γλυσίνα. Από πάνω μου στέκει ένα ψηλό πανέμορφο παλικάρι. Έχει ένα μικρό μούσι και πράσινα μάτια. Μοιάζει σαν να βγήκε από μυθιστόρημα του Σταντάλ. Είναι ο εγγονός μου ο Αντουάν. Πότε μεγάλωσε τόσο; - Απόψε έχει πανσέληνο, λέει. Κοιτάζω την εφημερίδα. Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017. Τρομάζω. Πώς έφτασα ως εδώ. Είχα υποσχεθεί στα παιδιά δεκατρία χρόνια. Αν και μου φαινότανε πάρα πολλά... τότε.

«Τέλεψα το χρέος και φεύγω!»

Ν. Καζαντζάκης- «Αναφορά στο Γκρέκο» 

 «Μα τώρα το μεροκάματο τέλεψε, μαζεύω τα σύνεργά μου, ας έρθουν άλλοι σβώλοι χώματα να συνεχίσουν τον αγώνα, είμαστε, εμείς οι θνητοί, το τάγμα των αθανάτων, κόκκινο κοράλλι το αίμα μας, και χτίζουμε απάνω στην άβυσσο ένα νησί. 
 Χτίζεται ο Θεός, έβαλα κι εγώ το δικό μου κόκκινο πετραδάκι, μια στάλα αίμα, να τον στερεώσω, να μη χαθεί, να με στερεώσει, να μη χαθώ, έκαμα το χρέος μου…. 
Έχετε γεια! Απλώνω το χέρι, φουχτώνω το μάνταλο της γης, ν΄ανοίξω την πόρτα να φύγω, μα κοντοστέκουμε στο φωτεινό κατώφλι ακόμα λίγο, δύσκολο, δύσκολο πολύ, να ξεκολλήσουν τα μάτια, τ’αυτιά, τα σπλάχνα από τις πέτρες και τα χόρτα το κόσμου λες: 
 Είμαι χορτάτος, είμαι ήσυχος, δε θέλω πια τίποτα, τέλεψα το χρέος και φεύγω, μα η καρδιά πιάνεται από τις πέτρες κι από τα χόρτα, αντιστέκεται, παρακαλάει….. 
 “Στάσου ακόμα!» 

 Δεν γινόταν όμως να σταθεί κι «έφυγε »…σε μια κλινική στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας στις 26 Οκτωβρίου του 1957. Ήθελε να θαφτεί στην γη του, στην Κρήτη, στο χώμα που τον γέννησε κι έτσι έκανε άλλο ένα μεγάλο ταξίδι, νεκρός πια…

 « Στάθηκε αψηλά», όπως γράφει ο ίδιος , « σε μια τάπια χορταριασμένη. Κοίταξε πέρα το πέλαο , χοχλακιαστό , κατάμπλαβο, να στραταλίζει στον ήλιο και να χαίρεται,πέρα, καταβορρά, κατά την Ελλάδα…» 

 Ένας απέριττος πέτρινος τάφος με ένα ξύλινο σταυρό και μια επιγραφή είναι ότι υπάρχει πάνω στον Προμαχώνα Μαρτινένγκο. Στη επιγραφή γράφει:

 « Δεν φοβάμαι τίποτα. Δεν ελπίζω τίποτα. 

Είμαι λέφτερος » 

 Από τότε έχουν περάσει 60 χρόνια …

 ΠΗΓΗ: http://www.cretalive.gr/