Λέσχη Ανάγνωσης Ερμούπολης

Πρόσκληση προς Βιβλιόφιλους 

«Υπάρχουν δύο κίνητρα για να διαβάσεις ένα βιβλίο! Το ένα είναι για να το απολαύσεις. Το άλλο, για να παινευτείς γι’ αυτό»!
Με τα λόγια αυτά του Bernard Russel κατά νου, ξεκινάμε και φέτος -μέλη και φίλοι της Λέσχης Ανάγνωσης Ερμούπολης- τα ταξίδια μας στις «απέραντες θάλασσες της Λογοτεχνίας», «επιβάτες» σε άλλο «πλοίο-βιβλίο» κάθε φορά και με διαφορετικό «καπετάνιο-συγγραφέα»!

 Πρώτη συνάντησή μας την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, 7.30μμ στο γνώριμο χώρο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Ερμούπολης.
Ο Νίκος Καζαντζάκης θα μας ταξιδέψει με το «γιομάτο γνήσιο πάθος» μυθιστόρημά του «Ο ΦΤΩΧΟΥΛΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ», το «υπερβατικό πορτραίτο του φλογερού και φυσιολάτρη Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης.

Η χαρά μας θα είναι μεγαλύτερη, εάν στη συντροφιά μας προστεθούν νέοι φίλοι, νέα μέλη! Περιμένουμε παλιούς και νέους φίλους στη συνάντησή μας στη Δημοτική μας Βιβλιοθήκη, όπου θα έχουμε την ευκαιρία να αντιληφθούμε πώς «ένα βιβλίο διαβασμένο από χίλιους διαφορετικούς ανθρώπους, είναι χίλια διαφορετικά βιβλία»! (Αντρέι Ταρκόφσκι)

 Στο ιστολόγιό μας (http://booksyros.blogspot.gr/) και στη σελίδα μας στο Facebook (ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΕΡΜΟΥΠΟΛΗΣ) θα βρείτε πληροφορίες για νέες εκδόσεις, συγγραφείς, ειδήσεις από τον κόσμο του βιβλίου και τις δραστηριότητές μας.

«Κανείς δεν μιλάει για τα πεύκα»

Γράφει ο ΤΑΚΗΣ ΣΚΡΙΒΑΝΟΣ

 Η Καλλιρρόη Παρούση γεννήθηκε στην Ερμούπολη το 1988, σπούδασε Νομικά, Ευρωπαϊκό Πολιτισμό και Λογοτεχνία στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και το Παρίσι και, πλέον, ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το πρώτο βιβλίο της, η συλλογή διηγημάτων «Κανείς δε μιλάει για τα πεύκα» (εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ) τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα στην πεζογραφία από το περιοδικό «Αναγνώστης». 

 «Κανείς δεν μιλάει για τα πεύκα». Και όντως, στο βιβλίο της Καλλιρρόης Παρούση κανείς δε μιλάει για τα πεύκα, ούτε είναι οικολογικής φύσεως, όπως η ίδια λέει, αντιμετωπίζοντας με χιούμορ την προσπάθεια φίλου της να μάθει τόσες πολλές λεπτομέρειες για τα διηγήματά της σαν να μην είχε σκοπό να τα διαβάσει ποτέ. Mε αφορμή την έκδοση του πρώτου της βιβλίου, το οποίο είναι μια συλλογή 10 διηγημάτων, λέει δυο πράγματα στην Athens Voive.
 Πες μας, Καλλιρρόη, τι θα διαβάσουμε στο βιβλίο σου;
Αχ αυτή η ερώτηση! Για να μάθει κάποιος τι θα διαβάσει στο βιβλίο, πρέπει να προβεί σε μια πρωτεύουσας σημασίας ενέργεια: να διαβάσει το βιβλίο. Αισθάνομαι περίεργα όταν με ρωτούν για το περιεχόμενο. Θυμάμαι ότι μόλις κυκλοφόρησαν τα Πεύκα, ένα οικείο πρόσωπο μου ζήτησε να περιγράψω τα δέκα εν συνόλω διηγήματα με τόσες λεπτομέρειες, σαν να μην επρόκειτο ποτέ να τα διαβάσει εξολοκλήρου. Ορμώμενος μάλιστα από τον τίτλο (Κανείς δε μιλάει για τα πεύκα), με ρώτησε αν το περιεχόμενο είναι οικολογικής φύσεως. Τουλάχιστον αυτό μπορώ να το διευκρινίσω: τα διηγήματα αυτά δεν είναι οικολογικής φύσεως. Από εκεί και πέρα, κατανοώ την τάση μας να μιλάμε για βιβλία που δεν έχουμε διαβάσει, για γεγονότα που δεν έχουμε διασταυρώσει και για ιστορίες που πήρε το μάτι μας σκόρπια στο ίντερνετ ή που ακούσαμε τυχαία από κάποιον γνωστό, οπότε μέσα σ’ αυτό το γενικότερο κλίμα της σύγχυσης πληροφοριών σκέφτομαι μήπως τελικά με συμφέρει να ισχυριστώ ότι έχω γράψει ένα μυθιστόρημα χιλίων πεντακοσίων σελίδων, το οποίο μπορεί να διαβαστεί με τη σειρά αλλά και σε σκόρπια κεφάλαια, όπως το «Κουτσό» του Κορτάζαρ. 

«Τα διηγήματα της πλατείας»

Γιώργος Πύργαρης - Historical Quest 

 Γράφει η Μάρω Βαμβουνάκη 

 Το ψηφιδωτό των μικρών πραγμάτων 
«Στις πλατείες συναντιέται το "εγώ", που έρχεται ανυποψίαστο από τη φωλιά του, με άλλα "εγώ". Υπάρχει εκεί ένας αυστηρός καθρέφτης που φωτίζει διαφορετικά το είδωλο που έχει ο καθείς πλάσει για τον εαυτό του...» (Από την Εισαγωγή του συγγραφέα)

 Πρόκειται για ένα ψηφιδωτό μικρών πραγμάτων. Δείχνουν μικρά, όμως ακουμπούν στον βυθό της ουσιαστικής ζωής των ανθρώπων και ιδίως των σχέσεών τους. Αν ο άνθρωπος υπάρχει για να σχετίζεται, εδώ ο καλός συγγραφέας Γιώργος Πύργαρης φανερώνει αμέσως πόσο το γνωρίζει και το εκτιμά αυτό. Γιατί όλες οι ιστορίες του αναφέρονται σε σχέσεις ανάμεσα σε δύο πλάσματα, ή περισσότερους ανθρώπους, σε οικογένειες, φίλους, συγχωριανούς, σε ζωντανούς και σε πεθαμένους, όλος αυτός ο κόσμος, δηλαδή, που διασχίζει τους δρόμους της εσωτερικής και εξωτερικής μικρής μας πόλης, της εξωτερικής και εσωτερικής μικρής πλατείας. Διασταυρώνεται, χαμογελά ή γυρίζει το κεφάλι, συζητά, συμπαθιέται, θυμώνει, κάνει αστεία, φάρσες, αγαπιέται ή αδιαφορεί. Δεν είναι μόνο «η κόλαση οι άλλοι», είναι και ο παράδεισός μας, και ο Γ. Π. το ξέρει και το χαίρεται τούτο το δεύτερο.
Στις ιστορίες του μιλάει με ματιά ώριμη και για ανθρώπους ισορροπημένους, σχετικά έστω ισορροπημένους, όπως είναι οι περισσότεροι ισορροπημένοι, που καλοπροαίρετα συγκινούνται από τον καλόν άλλον και από το καλό, ενοχλούνται από τον ανάποδο ή το νοσηρό. Θυμίζει, δηλαδή, τους περισσότερους από εμάς και δεν γυρεύει εξτρεμιστικές, ακραίες καταστάσεις να απολυτοποιήσει και να εντυπωσιάσει.

Πρώτη μέρα στο σχολείο

Νίκος Καζαντζάκης

Το κείμενο αυτό είναι απόσπασμα από το πέμπτο κεφάλαιο του πεζογραφήματος Αναφορά στον Γκρέκο (1961), που δημοσιεύτηκε ύστερα από το θάνατο του Νίκου Καζαντζάκη. Ολόκληρο το πέμπτο κεφάλαιο αναφέρεται στις συχνά επώδυνες εμπειρίες του νεαρού Ν. Καζαντζάκη από το δημοτικό σχολείο, σε εποχές (τέλη του 19ου αιώνα) που οι εφαρμοζόμενες παιδαγωγικές μέθοδοι ήταν ιδιαίτερα αυταρχικές. Ειδικότερα, στο απόσπασμα παρακολουθούμε την πρώτη του μέρα στο δημοτικό σχολείο αλλά και τις αναμνήσεις του από το δάσκαλο της τετάρτης τάξης, που τότε ήταν και η τελευταία, αφού το δημοτικό ήταν τετρατάξιο. 

 «Με τα μαγικά πάντα μάτια, με το πολύβουο, γεμάτο μέλι και μέλισσες μυαλό, μ' ένα κόκκινο μάλλινο σκούφο στο κεφάλι και τσαρουχάκια με κόκκινες φούντες στα πόδια, ένα πρωί κίνησα, μισό χαρούμενος, μισό αλαφιασμένος, και με κρατούσε ο πατέρας μου από το χέρι. Η μητέρα μού είχε δώσει ένα κλωνί βασιλικό να τον μυρίζουμαι, λέει, να παίρνω κουράγιο, και μου κρέμασε το χρυσό σταυρουλάκι της βάφτισης μου στο λαιμό.  
 Με την ευκή του Θεού και με την ευκή μου..., μουρμούρισε και με κοίταξε με καμάρι. Ήμουν σαν ένα μικρό καταστολισμένο σφαγάρι κι ένιωσα μέσα μου περφάνια και φόβο, μα το χέρι μου ήταν σφηνωμένο δαδιά μέσα στη φούχτα του πατέρα μου κι αντρειευούμουν. 
Πηγαίναμε, πηγαίναμε, περάσαμε τα στενά σοκάκια, φτάσαμε στην εκκλησιά του Αϊ-Μηνά, στρίψαμε, μπήκαμε σ' ένα παλιό χτίρι, με μια φαρδιάν αυλή, με τέσσερις μεγάλες κάμαρες στις γωνιές κι ένα κατασκονισμένο πλατάνι στη μέση. Κοντοστάθηκα, δείλιασα- το χέρι μου άρχισε να τρέμει μέσα στη μεγάλη ζεστή φούχτα. 
 Ο πατέρας μου έσκυψε, άγγιξε τα μαλλιά μου, με χάδεψε- τινάχτηκα- ποτέ δε θυμόμουν να μ' έχει χαδέψει- σήκωσα τα μάτια και τον κοίταξα τρομαγμένος. Είδε πως τρόμαξα, τράβηξε πίσω το χέρι του:  
- Εδώ θα μάθεις γράμματα, είπε, να γίνεις άνθρωπος- κάμε το σταυρό σου. 

Το ελληνικό βιβλίο

βραβεύτηκε στο Πεκίνο

Παρούσα στο Πεκίνο και η Συριανή Παυλίνα Χατζηγεωργίου, συνεργαζόμενη με το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού

Η παρουσία της Ελλάδας στις διεθνείς εκθέσεις βιβλίου ανανεώνεται με τη συμμετοχή της χώρας μας σε τρεις ακόμη διεθνείς εκθέσεις (μετά και την επιτυχημένη ελληνική συμμετοχή στις Διεθνείς Εκθέσεις Βιβλίου του Παρισιού και της Μπολόνιας). 
Η 24η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου του Πεκίνου (23-27 Αυγούστου) ολοκληρώθηκε με τη βράβευση της ελληνικής αποστολής από τους διοργανωτές. Ακολουθούν η 30ή Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Μόσχας (6-10 Σεπτεμβρίου) και η 69η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Φρανκφούρτης (11-15 Οκτωβρίου).
Στην 24η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου του Πεκίνου (24th BIBF) η Ελλάδα έλαβε το Βραβείο Αριστείας Εκθέτη (Exhibitor’s Excellence Award).Το ελληνικό περίπτερο φιλοξένησε 125 βιβλία πρόσφατης παραγωγής (2016-2017) από 52 ελληνικούς εκδοτικούς οίκους, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη σύγχρονη πεζογραφία, το παιδικό βιβλίο, το λεύκωμα τέχνης, την ελληνική μυθολογία κ.α.
Η ελληνική αποστολή βραβεύτηκε από ειδική επιτροπή των οργανωτών της έκθεσης για την αναβάθμιση της παρουσίας της συνολικά, για το περίπτερό της και τις εκδηλώσεις που οργάνωσε. Βραβεία δόθηκαν σε περιορισμένο αριθμό εκθετών.

Μελισσάνθη " Φθινόπωρο "

Pieter Bruegel the Elder, The Return of the Herd (Autumn) (1565)

Ώρα δειλινού.
Του φθινοπώρου τα νέφη στίβουν το φουστάνι
να στεγνώση τ’ ουρανού
και στου απόβροχου τη σκόλη
βγαίνουν για σεργιάνι
οι σαλίγκαροι όλοι
κάτω απ’ το ξεθωριασμένο παρασόλι
του ήλιου… Τώρα η λάμια
η γη λιάζει τα βρεγμένα της τα χράμια
με των κάμπων τα πλουμίδια
κι από τα χορτάρια
κι από τα ψιλά γρασίδια
οι σταλαματιές γλυστρούνε χάντρες
και μαργαριτάρια
από ουράνια δαχτυλίδια.
Τις μαζώνουν οι νεράιδες οι ανυφάντρες
μες στα υπόγεια τους σεράγια και στ’ ανήλια
πολυέλαιους κι αργυρά καντίλια
σε πλεμμάτια κρυσταλλένιες μπάλλες
μάγισσα γριά κι αράχνη τις κρεμάει μες στυς κουφάλες
και λογής-λογής
ένα-ένα όλα τα ζούδια
ξεφαντώνουν απ’ τη γης
κι απομέσα από τα φλούδια,
κ’ ένας μύρμηκας σκαλώνει σ’ ένα αγκάθι φουντωτό
ν’ αγναντέψη όλο τον κόσμον από τέτοιο λιακωτό!..
Να! Το αυλάκι
κάνει χάζι,
το άχυρο – σχεδία που αράζει
και το δρασκελούν βαθράκοι!..
Κόσμοι ολόκληροι, ζωύφια,
ταξιδεύουν με πιρόγιες τα κελύφια!..
(...Κρύα ανατριχίλα στα νερά
σαν πεταλουδιώνε σμάροι…
Τώρα ο σίφουνας θα πάρη
απ’ τα δέντρα όλα τα φύλλα τα ξερά!
Στα καλάμια τη φλογέρα του σφυράει,
κι όπως πάη, πάη, πάη,
ο άνεμος-τσοπάνος σαλαγάει σ’ άλλα πια λημέρια –
 σ' άλλο τώρα χειμαδιό τα καλοκαίρια!...

 ΠΗΓΗ: http://homouniversalisgr.blogspot.gr/