Λέσχη Ανάγνωσης Ερμούπολης

Την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου, στον ζεστό και πάντα φιλόξενο χώρο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Ερμούπολης, τα μέλη της τοπικής Λέσχης Ανάγνωσης έκοψαν την πρωτοχρονιάτικη πίτα για το νέο έτος.
Στην εκδήλωση παρευρέθη και αντιπροσωπεία του σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Σύρου με επικεφαλής το διευθυντή της κ. Στεφάνου.

Ευχή όλων «το 2017 να φέρει Υγεία, Χαρά, Αισιοδοξία σε όλο τον κόσμο και διάθεση για περισσότερα διαβάσματα!»

Και, όπως έγραψε ο ψυχίατρος-συγγραφέας Νίκος Σιδέρης, «καθεμιά και καθένας να ζήσει τουλάχιστον μία φορά κάτι σαν όνειρο: Ένα απόγευμα σε μια παραθαλάσσια πλατεία, όπου άνθρωποι χαζεύουν και μιλάνε. Και κάποιες στάσεις και κάποια λόγια να μαρτυρούν ότι κάποιοι έχουν τόσο πολύ αγαπήσει κάποια που διάβασαν, ώστε έχουν γίνει πια συστατικό της δικής τους αίσθησης του κόσμου: Ψυχή –τ’ άλλο όνομα του βιβλίου. Βιβλίο –τ’ άλλο όνομα της ψυχής!»

«Η λιτανεία»

Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης
Εκδόσεις Στοχαστής 

Κείμενο: Φίλιππος Φιλίππου 

 Ο πολυγραφότατος Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, μετά από τα ιστορικά του βιβλία Νταχάου, προφορικές και επιστολικές μαρτυρίες (Μένανδρος, 2014) και Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και το κόμμα των Φιλελευθέρων στην Ήπειρο (Historical Quest, 2015), εκδίδει ένα ακόμα πεζογραφικό έργο. Το μικρό μυθιστόρημα ή νουβέλα "Η λιτανεία" περιέχει δύο διαφορετικές ιστορίες σε δύο διαφορετικές εποχές, όπου ισάριθμα ζευγάρια βιώνουν τον έρωτα εν μέσω κινδύνων και αντιδράσεων. Τόπος δράσης είναι η Άρτα, όπου φτάνει ο Δημήτρης, ένας μάχιμος δημοσιογράφος από την Αθήνα για να κάνει ρεπορτάζ σχετικά με την καταστροφική πλημμύρα. Κι ενώ οι κάτοικοι έχουν ξεσηκωθεί εναντίον των αρχών που δεν έκαναν κάτι για να εμποδίσουν τη συμφορά, αφού η βασική αιτία της καταστροφής είναι το φράγμα του ποταμού Αράχθου της ΔΕΗ στην περιοχή, συναντάει μια νεαρή γυναίκα, την Ανθή, και ανάμεσά τους αναπτύσσεται ένας δυνατός έρωτας.
«Κανένας δεν μπορούσε να σηκώσει κεφάλι. Αν δεν δώσεις τη σοδειά σου, έρχονται οι άνθρωποι του τσιφλικά και αρπάζουν και καταστρέφουν το βιος σου. Έτσι και βρεθείς στην ανάγκη του, κινδυνεύεις να χάσεις το ίδιο σου το σπίτι από τα χρέη. Χειρότερα κι από τους Τούρκους». Ο λαός της Άρτας έλεγε ότι «ο Τούρκος έφυγε αλλά ο Καραπάνος έμεινε». 

Πώς αναγνωρίζεις

έναν άνθρωπο που διαβάζει;

Γράφει η Λουκία Μητσάκου

 Ας ξεχάσουμε επιτέλους τα στερεότυπα. Ο βιβλιόφιλος δεν είναι απαραίτητα αυτός που κουβαλάει ένα βιβλίο πάντα μαζί του στην τσάντα ή αυτός που διαβάζει όρθιος στο μετρό μέσα στο στριμωγμένο πλήθος που δεν μπορεί να πάρει ανάσα, ακουμπώντας τον σελιδοδείκτη στο μάτι της απελπισμένης διπλανής κυρίας. Μπορεί να είναι, μπορεί και να μην είναι.
Δεν είναι απαραίτητα αυτός που συχνάζει στις βιβλιοθήκες. Θα τον πετύχεις σίγουρα, όμως, να κοιτάζει τις βιτρίνες ενός βιβλιοπωλείου με την ίδια λάμψη στα μάτια που έχει ένα παιδί κοιτάζοντας παιχνίδια ή γλυκά. Είναι αυτός που θα μπει στο βιβλιοπωλείο για να ρίξει μια ματιά, ακόμα κι αν δεν έχει λεφτά να αγοράσει τίποτα. Θα μπει γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Δεν είναι απαραίτητα αυτός που ξοδεύει όλα του τα λεφτά σε βιβλία και ποτέ σε ρούχα, όπως συνηθίζουν να λένε. Δε θα δεις στον δρόμο έναν με βρώμικα σκισμένα ρούχα και θα πεις «Α! Να ένας βιβλιόφιλος»! Δε χρειάζεται το όνομά του να είναι σπάνιο, κακόηχο και διανοουμενίστικο. Μπορεί να λέγεται Νίκος ή Μαρία.

Παιδιά και Βιβλίο

Πριν από λίγο καιρό, ο 7χρονος Ίωνας, ο γιος μου, μου έδωσε μια μεγάλη χαρά. Κέρδισε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό συγγραφής παιδικού παραμυθιού που διοργάνωσε το WWF, με θέμα: «Ένα ζώο στην πόλη». Στο διαγωνισμό συμμετείχαν παιδιά ηλικίας 6-14 ετών!
Δεν σας τα γράφω αυτά για να παινευτώ (εντάξει, παινεύομαι και λιγάκι!), αλλά για να επισημάνω το σημαντικό ρόλο που έπαιξε η σχέση του παιδιού με το βιβλίο από τους πρώτους μήνες της ζωής του...
Το γεγονός ότι του διαβάζαμε, ακόμη και την εποχή που στα έκπληκτα ματάκια του όλα αυτά μπορεί να έμοιαζαν... κινέζικα, έπαιξε προφανώς καθοριστικό ρόλο στο ότι μίλησε πολύ νωρίς και άρχισε να σχηματίζει μικρές προτάσεις (των δύο λέξεων) σε ηλικία 13-14 μηνών...
Από το «Λιχούδη το Λουκά» και το «Μουρή το Γουρουνάκι» των πρώτων μηνών της ζωής του, περάσαμε σύντομα στον Ευγένιο Τριβιζά και τα «Τρία Μικρά Λυκάκια» του, και από εκεί σε πιο πολύπλοκες ιστορίες.
Τώρα είμαστε στη φάση Ιουλίου Βερν και άλλων συγγραφέων, η ανάγνωση των οποίων δίνει και σε μας, τους γονείς ξεχωριστή χαρά.
Το αποτέλεσμα της -μακρόχρονης πλέον- σχέσης του παιδιού με το βιβλίο είναι η καλλιέργεια της φαντασίας, το εξαιρετικά πλούσιο για την ηλικία του λεξιλόγιο (όχι παπαγαλίζοντας απλώς λέξεις, αλλά με κατανόηση του νοήματός τους) και, φυσικά, η εύκολη παρακολούθηση της -δύσκολης- πρώτης δημοτικού καθώς και η αρμονική σχέση με την εκμάθηση ξένων γλωσσών (για να μην πούμε για το βραβείο!).
Μπορείτε να δείτε τη συνέχεια του άρθρου στο συνημμένο αρχείο.

Παιδί και βιβλίο

Συγγραφέας: Κώστας Στοφόρου - Πηγή: "Το παιδί μου κι εγώ"

Το χρώμα του Φεγγαριού

..."Τι χρώμα έχει η λύπη;" Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.
"Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;"
"Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε."

Μία ιστορία για τα Θεοφάνεια...

...της Γαλάτειας Γρηγοριάδου Σουρέλη 

Σύρα, Θεοφάνεια 1902

  Ήταν τότε, πρίν από χρόνια, το παιδί άρρωστο. Η μάνα σαν είδε κι απόειδε πώς οι γιατροί δεν το γιάνανε, έβγαλε την ποδιά της, εύπρέπισε τον κότσο της, στέριωσε τη μαντήλα στο κεφάλι της. Απέ άναψε την καντήλα και παρακαλέθηκε.
Χριστέ μου, να γιάνει ό Στράτος μου! Σώσε τον, Παναγία μου! Τάμα σου κάνω, εννιάχρονος να πέσει για τη χάρη Σου στη θάλασσα, να βουτήξει ανήμερα τα Φώτα να πιάσει τον τίμιο Σταυρό Σου.
Απέ ή μάνα - ή καπετάνισσα- έβαλε σαράντα μέρες το εικόνισμα της Μεγαλόχαρης πάνω στην Αγία Τράπεζα. Έκανε και το σαρανταλείτουργο. Και τώρα πού έγιανε το παιδί και τώρα πού τα 'κλεισε πια τα εννιά του χρόνια, καιρός να γίνει και το τάμα.
Τα φώτα ήταν αύριο...